در حالی که پرتاب موفقیت‌آمیز ماهواره‌ ایرانی امید، در 2 هفته گذشته به یکی از موضوعات محوری رسانه‌های جهان تبدیل شده است، برخی رسانه‌های داخلی و خارجی با اعلام اطلاعات ناقص و مخدوش از این پروژه ملی، تاکنون تصویری شفاف از این موفقیت بزرگ را به افکار عمومی ارائه نکرده‌اند.

وبسایت آینده در گزارشی به برخی از ابعاد این پروژه اشاره می‌کند:

پرتاب ماهواره شامل دو بخش اصلی می‌باشد، ‌بخش نخست که حامل ماهواره یا موشک نام دارد که خود از دو قسمت تشکیل شده است و وظیفه بردن ماهواره به فضا را به عهده‌دارد و بخش دوم که دستگاه ماهواره است.

تلاش‌های ایران برای ساخت موشکی که قادر به پرواز عمودی صدها کیلومتر باشد، از اواخر سالهای دفاع مقدس آغاز شد. ‌انجام این پرواز نیازمند استفاده از تکنولوژی سوخت جامد به تنهایی و یا سوخت جامد به همراه سوخت مایع بود، چرا که مدت پایداری و حجم و وزن سوخت مایع به تنهایی امکان استفاده از آن در موشک‌های بلندپرواز را نمی‌داد.

موشک‌های دوربرد زمین به زمین نیز که بعضا بردهای چند هزار کیلومتری دارند، عملاً مسافت بسیار کمتری را در حد چند صد کیلومتر به صورت عمودی پرواز می‌کنند و عمده برد آن‌ها به صورت افقی و بدون استفاده زیاد از نیروی محرکه انجام می‌شود.

اولین کارخانه سوخت جامد ایران که با تکنولوژی ‌HTPB بومی‌سازی گردید، قدمتی بیش از 15 سال دارد.

اگر برد موشک‌ها بسیار کم باشد و این موشک‌ها ماهواره را در بخش پایینی محور جو قرار دهد، ماهواره به دلیل تأثیر نیروی جاذبه زمین و نیز اصطکاک هوا بر آن، به تدریج ارتفاع خود را کاهش داده و بسته به ارتفاع اولیه پس از مدت زمان مشخص سقوط خواهد کرد.

امروزه ماهواره‌های اصلی در دنیا که ارتباطات را برقرار می‌سازند، در فاصله 36 هزار کیلومتری از سطح کره‌ زمین یعنی 36 برابر طول جو، قرار می‌گیرند و در این فاصله امکان تمرکز بر منطقه‌ای خاص از زمین را می‌یابند. در این بخش با به کارگیری 3 ماهواره می‌توان کل کره زمین را تحت پوشش عکسبرداری و پوشش اطلاعاتی قرارداد. در مدار 36 هزار کیلومتری، ترافیک شدیدی از ماهواره‌ها وجود دارد. به گونه‌ای که این مدار بین کشورهای مختلف توزیع شده است و به هر کشوری 5 محل برای ارسال ماهواره اختصاص یافته که در صورت عدم استفاده توسط کشورهای دیگر مورد استفاده قرار می‌گیرد و به همین دلیل برخی کشورها برای از دست ندادن سهم خود در مدار 36 هزار کیلومتری ماهواره مستعمل و از رده خارج سایر کشورها را استفاده می‌کنند.

در بخش ماهواره نیز تکنولوژی‌های گوناگونی وجود دارد،‌ برخی ماهواره‌ها وظایف مختلفی از جمله دریافت و ارسال امواج رادیوتلویزیونی یا جمع‌آوری اطلاعات هواشناسی و جغرافیایی و یا اطلاعات خاص علمی و حتی جاسوسی را برعهده دارند. لازمه ارسال این اطلاعات، خارج شدن ماهواره از جو زمین است تا بتواند بر روی یک منطقه خاص تمرکز کند، شیوه متعارف این روش همان‌گونه که بیان شد، استفاده از مدار 36 هزار کیلومتری است.

چندی پیش تلاش‌هایی برای استفاده از مدارهای نزدیک‌تر به زمین نیز صورت گرفت که با این روش به‌جای یک ماهواره از چند ماهواره برای پوشش استفاده می‌شد، اما این تلاش‌ها نیز تاکنون با موفقیت همراه نبوده است.

ماهواره‌هایی که برای انجام وظایفی خاص به فضا ارسال می‌شوند، نیازمند انرژی هستند و از آن‌جا که امکان تأمین این انرژی از باطری یا سوخت به صورت دائم وجود ندارد، انرژی این ماهواره‌ها از نور خورشید به وسیله بال‌هایی که در زمان رسیدن موقعیت نهایی ماهواره باز می‌شوند تأمین می‌گردد.

از آن‌جا که موقعیت نهایی ماهواره‌ها باید با دقت بسیار تعیین شود، ‌موشک ماهواره بر، ماهواره را در نزدیکی موقعیت رها کرده و سپس، موتورهای ماهواره روشن می‌گردد تا به صورت کاملاً حساب شده و دقیق ماهواره را به محل از پیش تعیین شده خود هدایت کرده و سپس عملیات باز کردن بال‌ها و راه‌اندازی تیم‌های ماهواره با احتیاط فراوان آغاز می‌شود. چرا که وجود ماهواره در خلأ و نبودن مقاومت هوا موجب می‌شود تا یک نیروی بسیار ناچیز ماهواره را به شدت جابه‌جا کند.

در شرایط فعلی هزینه ساخت یک ماهواره معمولی که قابلیت فعالیت در مدار 36 هزار کیلومتری را داشته باشد برای شرکت‌های سازنده بیش از 300 میلیون دلار بدون احتساب موشک‌ ماهواره‌بر تخمین زده می‌شود. البته معمولا ماهواره های کوچک تحقیقاتی به فضا پرتاب می شود.

بر اساس اطلاعاتی که توسط سازمان‌های فضایی آمریکایی منتشر شده، ماهواره امید پس از پنج روز از پرتاب آن در یک سوم اولیه جو، یعنی ارتفاع 245 تا 340 کیلومتری در حرکت است و زمانی که از آسمان ایران عبور می‌کند، امکان دریافت و ارسال سیگنال از سوی ایران به این ماهواره و بالعکس وجو دارد که این عملیات را اصطلاحاً تله متری می‌گویند و از طریق آن موقعیت دقیق ماهواره مشخص می‌گردد.